31 Temmuz 2024'te İran-Tahran'da Cumhurbaşkanı Mesud Pezeşkiyan için düzenlenen resmî tören dönüşünde gerçekleştirilen suikastla şehit düşen İsmail Heniyye, bugün dünya Müslümanları ve Filistin halkı için yaşayan bir lider ve önder.
"Ebu'l-Abd" lâkabıyla tanınan Heniyye, sadece bir lider değil, Filistin davasının vicdanı, sesi ve umudu olarak hatırlanıyor.
Zorluklarla yoğrulan bir hayat
İsmail Abdüsselam Ahmed Heniyye, 29 Ocak 1962 veya 1963'te Gazze Şati Mülteci Kampı'nda dünyaya geldi. Ailesi 1948 Nekbe'sinde Al‑Jura'dan (şimdiki Aşkelon) sürülerek o kampta yaşamaya başladı.
Nekbe sonrası sürgün edilen ailesiyle geçirdiği çocukluk; yoksulluk, baskı ve mültecilik içinde geçti.
UNRWA okullarında başlayan eğitimi, Ezher Akademisi'nden lise diploması almasıyla sürdü; 1978'de İslami Üniversite'ye girdi ve 1987'de Arap Dili Edebiyatı bölümünden mezun oldu.
Direnişle dolup taşan gençlik yılları
1987'de Birinci İntifada'ya katılan genç Heniyye, İslami Öğrenci Birliği aracılığıyla siyasetle tanıştı. Aynı yıl kurulan HAMAS'ın ilk davetçileri arasında yer aldı.
Siyonist rejimin sözde mahkemelerinde 1988'de altı, 1989'da üç yıl hapis cezası aldı. 1992'de sürgün edildi; ancak 1993'te dönüşlerinin önü direnişin kararlılığıyla açıldı.
1997'de Şeyh Ahmed Yasin'in özel kalem müdürü olarak direnişin en yakın yol arkadaşlarından biri oldu.
Heniyye, onunla birlikte defalarca hedef alındı. Fakat hiçbir tehdit, onu davasından döndüremedi.
Başbakanlık ve hareket liderliği
2006'da yapılan tarihi seçimde HAMAS, halk oyu ile zafere ulaştı; Heniyye Filistin Başbakanı oldu.
2007'de Gazze'de fiilen iktidarı üstlendi.
Heniyye, halk iradesine dayanan bir yönetim anlayışıyla ön plana çıktı. İmkansızlıklar içinde inşa edilen bir direniş yönetimi, onun döneminde siyasi ve askeri olarak yeni bir boyut kazandı.
O, daima şu sözüyle hatırlandı:
"Bir elimizle okullar ve hastaneler inşa ederken, diğer elimizle işgale karşı direnmeye devam edeceğiz."
2017'de HAMAS Siyasi Büro Başkanlığı'na seçildi ve Doha'da ikamet ederek barış ve müzakere süreçlerinde aktif rol aldı. Hem siyaset hem de diplomasi sahasında kararlı bir figür haline geldi.
Aksa Tufanı
Gazze'ye yönelik her saldırıda, her ambargoda ve her ölüm haberinde İsmail Heniyye, halkının önünde dimdik durdu.
Zorlukları sadece anlatan değil, bizzat yaşayan bir liderdi.
2024 yılında, "Aksa Tufanı" operasyonunun en sıcak anlarında üç oğlu, torunları ve onlarca akrabası işgal saldırılarında şehit edildiğinde, metaneti ve sabrı halkına örnek oldu.
Heniyye, kaybın en büyüğünü yaşayan bir baba ve dede olarak bile halkına umut aşılamaya devam etti ve şunları söyledi:
"Evlatlarımızı kaybettik ama davamızı değil. Kan, zaferin en sadık şahididir."
Heniyye, mesajlarını dünyaya ulaştırırken hem sert hem uzlaşmacı bir ton kullanıyordu. Filistin politikasında denge kurmaya çalışırken, Arap liderlerle de temaslar kurdu, insani yardımları müzakere etti, ateşkes girişimlerinde kilit rol oynadı
Şehadet: Söz değil, eylemle taçlanmış bir kader
31 Temmuz 2024'te Tahran'daki hain suikastla hayatını kaybeden Heniyye'nin şehadeti, Filistin'in susması değil; daha gür sesle direnişi haykırması oldu.
Suikastın hedefi onu susturmakken, mirasını daha da anlamlı kıldı.
Şehadeti, dünya çapında öfke ve kedere neden olurken Doha'daki cenaze törenine on binlerce kişi katıldı. Filistin bayrakları eşliğinde yürüyüşler gerçekleşti, dualar edildi.
Heniyye'nin şehadeti, liderliğini daha da yüceltti:
Reuters'a göre, Heniyye’nin Tahran’da İran İslam İnkılabı Rehberi Ayetullah Seyyid Ali Hamaney’e vedası sırasında söylediği söz, son mesajı oldu:
"Gitmek bir şeydir; ama yeni biri mutlaka gelir."
Vasiyeti: İlerle, sakın geri dönme
Heniyye'nin, sonrası için en güçlü mesajlarından biri şuydu:
"Bu yol kolay değil ama hak yoldur. Yürümeye devam edin. Sakın geri dönmeyin."
Bu söz, Filistin direnişinin temel mottosu haline geldi. O daima eylemleriyle değil, direnişiyle anlatıldı.
Heniyye, sadece HAMAS üyelerine değil, tüm Filistin ve dünya Müslümanlarına ortak bir değer oldu.
Onun mirası; ilkeli siyaset, sabır, direniş ve Filistin davasına sadakatle örülü bir ömür oldu.
O, şehadetinin ardından kentlerin sokaklarında bir çağrı; umudun, inancın ve direnişin sembolü haline geldi. (İLKHA)
